Overstappen!

Sanguinet was voor ons de laatste etappeplaats op de voie littorale. Het is misschien af en toe wat saai en monotoon (volgens de inboorlingen minder dan op de route door het binnen land) en hij loopt ook niet echt langs de kust en het water zoals zijn naam zou doen vermoeden, maar ik kan deze route warm aanbevelen.
Ons probleem was nu dat hij niet op de Via Touronensis aansluit, zodat we zelf naar een 'doorsteek' moesten zoeken tot in Le Barp. Walter had verschillende stafkaarten gekocht in België en een overzichtskaart van de Landes. We stonden voor een dilemma: als het morgen weer meer dan 40° in de zon werd, wilden we niet het risico lopen om de weg te verliezen op bospaden. De grote asfaltweg was niet echt leuk, maar wel direct en makkelijk te vinden. Er lag nog een klein wegje tussen, alleen wisten we niet hoe daar op te geraken. De OT was allesbehalve behulpzaam ( het interesseerde hen duidelijk geen reet als pelgrims raad vragen over mogelijke routes), dus hebben we zelf op het stadsplannetje gezocht naar de juiste straten.
De wekker stond nog een uur vroeger en het was maar net licht toen we op stap gingen. Ons parcours is vlekkeloos verlopen. We schrokken wel even van de halve km die we toch nog over de grote asfaltweg moesten gaan: zo vroeg in de ochtend was het al aardig druk op de baan, dus de stilte en de rust op onze eigen route waren een zegen.
Halverwege, in Salles, werden we spontaan uitgenodigd door een man - die ons met de rugzak en het schelpje zag wandelen - om een koffie te komen drinken bij hem thuis. Hij en zijn vrouw hadden ook de camino gewandeld (ieder apart, anders werd het ruzie) en ze wilden al onze verhalen horen. Volgens hen lopen maar weinig Fransen de camino in eigen land omdat ze het hier .... te duur vinden (kunnen we al van meespreken!). Met hun hulp hebben we ook het bospad naar le Barp feilloos gevonden. Volgens mij, hebben we alle knepen om een route uit te stippelen al onder de knie.