Doktersbezoek

De ontbijttafel was gedekt met het oude servies, waar je koffie nog dronk uit een grote porseleinen kuip. De kleine gastvrouw, die verteld had dat het kasteel gebouwd was door de overgrootvader van haar man in 1880, was erg vinnig en had een hoog woordendebiet. De meisjes waren 's avonds nog bij haar gaan klagen dat de lakens niet proper waren en dat de tv te luid stond. Aan zindelijkheid ontbrak het inderdaad wel een beetje. Toch hadden de kamers met hoge plafonds, volgestouwd met grote oude meubelen veel charme. Het deed me denken aan het huis van mijn grootouders op de markt van Turnhout. En dan was het weeral tijd om afscheid te nemen.
De tocht naar Mirambeau was veel over de weg en het was snikheet. Ongeveer halverwege kwam ik door het dorpje Saint-Palais, waar een kerkje staat met wel heel ondeugende beeldjes onder de dakrand. Die katholieken toen waren best soms schunnig. Even verderop werd ik tegengehouden door een ouder vrouwtje die me binnenvroeg voor een drankje bij dit warme weer.Ik werd teruggegooid in de tijd: naast de tafel, waaraan een andere vrouw boontjes zat te doppen, stond het dubbele bed en aan de andere kant een grote ijskast. Het was er donker en een beetje vuil. Ze haalde twee half versteende pannenkoeken uit de frigo en een fles cola. In haar 'livre d'or' stonden heel wat pelgrims die er een stop hadden gemaakt...
Omdat mijn oren al dagen lang dicht zaten, was ik bij de apotheek iets gaan halen om het zelf op te lossen, maar dat lukte niet goed. Ik besloot bij de dokter langs te gaan, naast het hotelletje, en die heeft de gigantische stop er in 5 minuten uitgeblazen.
De temperaturen buiten lieten niet toe iets anders te doen dan binnen te blijven in de kamer. In Mirambeau is niks te beleven en ik heb me zelden zo verveeld.