Nationaal feest

Het was weer een stevige trek naar Melle van meer dan 30 km. Halverwege verliet ik de Charentes en vanaf daar was er geen enkele aanduiding meer: geen paaltjes met een blauwe sticker en de gele schelp erop, geen betonnen blokjes meer met een schelpje, niks. De GR - met rode en witte streep - kan af en toe helpen, maar die loopt niet altijd samen met de Sint-Jacobsroute. Toch ben ik er feilloos geraakt zonder verkeerd te lopen.
De gîte in Melle was niet beschikbaar omdat die volzat met een groep. Zoiets is ondenkbaar in Spanje. Ik had nog een telefoonnummer van een vrouw die pelgrims ontvangt, maar ik kreeg telkens het antwoordapparaat dat zei dat er geen boodschap meer bij kon. Volgens de OT zat er niks anders op dan in een hotel te reserveren. Ik besloot dan dat in het centrum te nemen, omdat ik er tegenop zag na de lange tocht nog veel rond te moeten lopen om de 3 Romaanse kerken te bezoeken. Die van Saint-Hilaire, beschermd door de UNESCO, is de mooiste aan de buitenkant met een prachtige absis en straalkapellen; binnen was de helft afgesloten voor restauratie. In de kerk van Saint-Savinien heeft nog een gevangenis gezeten en binnen was er een tentoonstelling met foto's van Amnesty International, wat de ruimte wat onrecht aandeed. Saint-Pierre ligt het verst weg en houdt het midden tussen de twee vorige.
Hoewel het nog maar 13 juli was, vierde de stad die avond de Nationale Feestdag - net zoals Parijs overigens - met vuurwerk om 23 u en een Bal Populaire. Ik heb alles aan me laten voorbijgaan om vroeg te gaan slapen.