De lucht was weer helemaal uitgeklaard, alleen de schoenen waren niet volledig droog. De tocht was schitterend, met hoge hagen aan beide kanten van de landwegen, tussen de velden en onder de bomen door. In Lusignan staat nog een oude overdekte houten markt en daar recht tegenover een kerk met een bijzonder portaal waar een bestuarium in gebeeldhouwd is. Ik had - blijkbaar vergeefs - gehoopt er een croissant te vinden met een lekkere koffie: in 'La France Profonde' bleef ik op mijn honger zitten.
Zelfs zonder hulp van paaltjes, blokjes of streepjes vond ik de weg op basis van de beschrijving in mijn gids, behalve op het einde. Ik was geen 2 km meer van Coulombiers en hoorde de grote weg. Ik was in een veld beland en kon de kerk niet zien, dus ging ik op het geluid van de auto's af. Plots stond ik in een stukje bos met doornenstruiken die ik zo veel mogelijk plat trapte. Toch bleef ik ergens in haken zodat mijn veter werd losgetrokken, mijn kousen vol stekels zaten en ik bijna niet meer wist hoe ik eruit moest geraken. Eens op de weg lag het dorp achter de hoek in een kom en daarom had ik er niks van kunnen zien op mijn pad....
De energie stond op een laag pitje. De lange afstanden laten zich voelen, de voeten blijven pijn doen, de kuiten laten me niet meer toe rustig en goed te slapen. Ik had daarom een hotelletje in het kleine dorp geboekt en dat was onverwacht een voltreffer om me even te laten verwennen. Het restaurant was prima en krijgt veel onderscheidingen. Ik begon meteen weer te herleven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Bert,
BeantwoordenVerwijderenHou nog even vol, en rust op tijd goed uit. Je bent nu meer dan over de helft, dus dat moet wel lukken...
Dag Bert,
BeantwoordenVerwijderenIk geniet enorm van je boeiende berichten en rake opmerkingen; blijf genieten van al wie en wat je pad kruist, deze ervaringen neem je voor de rest van je leven mee. Wedden dat je over enkele maanden je pijnlijke voeten en spieren vergeten bent?
Ik wens je nog veel prachtige dagen en fijne ontmoetingen, weinig ongemakken en, zoals de Britten het zo mooi zeggen: may the road rise to meet you.
Lieve groetjes
Vera
Amai bert, je bent al goed opgeschoten, zere voeten of kuiten ten spijt. Ik kom hier maar af en toe eens kijken en 't is al weer een tijdje geleden; Er zijn hier immers ook een paar serieuze veranderingen op til....(op professioneel vlak dan). Met mijne Walter is alles OK. Philippe geniet nu nog van enkele weken in de bergen vooraleer hij 2de helft augustus in Averbode intrekt. Geniet ondertussen nog van de vele mooie landschappen, de stilte rondom, de pijnlijke voeten en de verwachting van een thuiskomst zoals nooit tevoren ! Kunnen we al een avondje reisimpressies plannen? Wat ben ik toch dom ! zoiets vertel je niet op een avond aan mensen die toch nooit écht zullen snappen wat deze tocht voor jou betekent. Maar ik wil in elk geval de brede lach op jouw gezicht zien na deze ongetwijfeld prachtige ervaring.
BeantwoordenVerwijderenLucas
Dag Bert,
BeantwoordenVerwijderenEindelijk meld ik me na al die tijd, maar ik volg wel al een hele tijd je berichten. Ik lees ze gretig en probeer me in te leven met wat je allemaal meemaakt. Het is toch een hele onderneming met ups en downs en ik bewonder je moed om door te zetten. Maar deze schitterende ervaring kunnen ze je niet meer afpakken Bert. Hou vol, je komt elke dag dichter bij je einddoel.
Hier genieten we van een warme zomer. Vandaag op de nationale feestdag lijkt het weer om te slaan.
Op mijn werk is het minder, ik sta er dikwijls alleen voor, maar dat vertel ik je later wel
Lieve groeten ook van Frans