Geitenkaas

De tweede tocht samen naar Sainte-Maure-de-Tourraine was al iets langer (24 km), dus we hadden inkopen gedaan in de kleine supermarkt van het dorp voor we van start gingen. De weg slingerde eerst door les Ormes waar nog een oude houten overdekte markt staat en daarnaast een pronkerig kasteel. Volgens mijn gids was daar ook een hotel, maar ik had er geen antwoord gekregen. Jammer, want het had zeker meer charme dan het straatdorp waar we geslapen hadden. Bea stapte al veel vlotter en voelde zich gerustgesteld. Onderweg was er een grote bedrijvigheid op de velden: alle boeren waren in de weer om het koren binnen te halen. Op veel afgemaaide velden lagen al grote balen stro als muren opgestapeld. De zon brandde. Er was constant lawaai van treinen en autos op de weg of autosnelweg, die nooit ver weg van de camino lagen. Ik had het gevoel dat ik de laatste tijd veel door stiltegebied was gewandeld, dus viel het me nog meer op.
Voor de 'déjeuner sur l'herbe' heeft Bea zich in haar bikini op het gras gevleid. We hadden rijpe avocados met rillettes van zalm en tonijn gekocht, een sappige meloen van de Charentes met jambon de Bayonne en wat kaas. Zouden die mensen op het schilderij even lekker gepicnickt hebben?
Vlak voor aankomst lag de fabriek van de beroemde geitenkaas met het strohalmpje erin, die ze hier AOC maken. De moren zouden bij hun aftocht hun geiten hier achtergelaten hebben en zo gezorgd hebben voor de latere roem van het stadje.
Sainte-Maure was al iets groter, alleen het aanbod van hotels was hetzelfde: 1 aan de drukke N 10, de andere twee waren 'fermé'. Het restaurant ervan was excellent voor weinig geld!