Ik ben nog nooit zo laat vertrokken! Niemand had natuurlijk zin om dat paradijsje te verlaten. Is er iets heerlijkers dan de dag te beginnen met een paar baantjes in het zwembad en een vorstelijk ontbijt met verschillende soorten zelfgemaakte confituur? De zon stond al dicht tegen het zenit toen we eindelijk zo ver waren om met 4 een tochtje van 17 km aan te vatten.
In de stad was er een kort pelgrimsparcours dat voorbij de kerk van Sint-Jacob liep waar het bekendste beeld van hem staat. Walter is er een stempel gaan halen bij het genootschap. Zij hebben er wel een infostandje maar geen albergue! In de hoofdstraat zitten bij een aantal huizen een schelp in de gevel, als teken dat het de oude camino was. Daarna bogen we weer af naar de rivier tot bij een gigantische industriezone. Daar zijn we even gigantisch verkeerd gelopen!
De meisjes hun rugzak is een pluimpje vegeleken met die van mij. Brigitte was vanuit Sevilla al een paar dagen meegestapt en wist dus ongeveer waar ze aan begon. Voor Bea was het de eerste keer. Het lukte moeizaam en langzaam. Bij de pauze onder de bomen in het gras, vreesde ze of ze ons wel zou kunnen blijven volgen. De tocht was bovendien de hele tijd over akelig heet asfalt.
De 4 samoerai hebben samen doorgezet en rond 15.30 u kwamen we aan in Dangé-Saint-Romain, een straatdorp waar nog 1 hotel overeind was gebleven en er verder geen pelgrimsopvang was. We hadden gelukkig 2 dubbele kamers met een verbindingsdeur (family room) aan de achterkant, want door het dorp liep de erg drukke N 10 met veel vrachtwagenverkeer.
Voor de verjaardag van Walter was er geen keuze aan eetgelegenheden, dus alleen de fles champagne heeft wat luister kunnen geven aan de dag. Toen hij met Brigitte nog een laatste biertje wilde drinken, was de zaak zelfs al gesloten...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten