Nonneneten

Hoe dichter we bij Tours kwamen hoe mooier het werd. Het laatste stuk van de redelijk korte etappe liep langs het water van de Cher, onder de treurwilgen die Bea's lievelingsboom zijn. We zagen meteen dat het een grote stad is met veel buitenwijken, in het groen gelegen, met parkjes waar de bewoners joggen. Over twee aanneensluitende bruggen ging het via de grote boulevard tot in het centrum.
Als slaapplaats had ik het klooster van Saint-Martin uitgekozen - dat in mijn gids vermeld stond - en dat in een klein autovrij straatje met een winkelhaak erin lag. Een vriendelijk jong nonneke bracht ons naar een gastenhuis en de kamer 22 die voor ons was. Ik voelde me weer in het seminarie: een hoge ruimte met een gigantisch raam dat op een patio uitgaf, 2 bedden en een lavabo. Ze liet ons ook de refter zien waar om 19.00 u het eten werd opgediend en het ontbijt zou klaarstaan om 7 u.
Van de stad zelf hebben we bijna niks gezien. Ik heb 3 u de blog bijgeschreven, terwijl Bea de was ging doen en dan was het hoog tijd voor bier. Alles ging dicht terwijl we op het terrasje zaten en we konden het uur voor het avondeten niet zelf kiezen of veranderen, dus op naar het klooster voor een wel heel bijzondere maaltijd.
Aan de tafel zaten nog een Franse familie met 3 kinderen en een Canadese pater. We begonnen met een wat slijmerige soep van onbekende plantaardige oorsprong en als hoofschotel kregen we koude snijboontjes met gekrulde pasta en een gevulde pannenkoek die nog bevrozen was!!! Wij durfden niks zeggen, maar de moeder van het gezin deed wél haar beklag aan de non omdat ze had gezien dat haar jongste zoon van 8/9 jaar zijn bord niet wilde leeg eten. Het was op het randje af vies. Voor kamer en half pension betaalden we 50 €.