In Bordeaux zelf moesten we niet noodzakelijk een wedloop tegen de tijd doen om alles te zien want we hadden een paar jaar voordien een citytrip gemaakt om de stad met omgeving te bezoeken.
De voormiddag was snel om met de was en een pc zoeken om de foto's op de stick te zetten. Velen vragen me naar beelden: beschouw de blog als een boek waarbij je je eigen fantasie moet gebruiken om de dingen voor te stellen. Later maak ik wel werk van de foto's.
Buiten wat struinen in de namiddag langs plaatsen die belangrijk zijn voor pelgrims, hebben we op terrasjes gezeten en genoten van niks doen.
Toen we terug in de albergue waren, lag er een papier op tafel met het verzoek dringend te bellen naar de 'président'. Hij was boos dat we de plek beschouwden als een hotel en leefden als een stelletje toeristen. Ik kende hem van de Embalse de Alcantara op de Via de la Plata, maar hij gaf geen krimp van herkenning en ik besloot ook niet uit te pakken met herinneringen. Ik antwoordde dat we het aan de man van de permanentie de dag voordien gevraagd hadden (dat mag, het is geen recht van een pelgrim, maar ze kunnen je wel de toestemming ervoor geven) en dat hij ons uitdrukkelijk gezegd had dat het goed was. Hij had een fiat gekregen, alleen wisten we niet van wie (dat maakte ons ook niet uit). De 'président' vond het ook niet leuk dat hij tot 20.00 u was moeten blijven. Ik vraag me af welk voordeel er iemand aan heeft om altijd negatief te doen en bovendien te liegen. Geen enkele info in de albergue klopte, en in het telefoongesprek - dat Walter vanuit België met hem had gevoerd - had hij ons bang gemaakt dat we op de hele Voie Littorale nergens slapen zouden vinden in dit (hoog???)seizoen....
Hij heeft nog wel 10 € aan ons verdiend, want er was nog steeds geen andere pelgrim opgedaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten