Mooiste kerk

De nacht was woelig verlopen door het lawaai van de supporterende voetbalfans en later van een eerste onweer dat met een enorme knal opende. De Bretoen besloot daarom het raam te sluiten wat de temperatuur in de kamer haast ondraaglijk maakte.
Voor het ontbijt was er nog niks open in de stad. Ik vond alleen een bakker voor een croissant en een drankje en dan ging het richting Aulnay, voor de eerste keer in de Charentes een tocht met veel asfalt. Dat betekent daarom niet dat je over de grote baan moet lopen. Vaak zijn het zeer rustige, kleine landwegen waar geen kip te zien is. Het is alleen veel vermoeiender aan de voeten en als het zonnig weer is, wordt het nog onaangenamer door het warme asfalt dat schroeit onder je schoenen.
Net na de middag stond ik al aan de deur te bellen van het oudere echtpaar dat de gîte runt achter hun hoek. Het was een klein huisje met een keukentje, grote tafel, toilet en douche beneden, en een slaapplaats voor 6 personen boven. Het deed me wat denken aan mijn huisje in de Maanstraat. Na de (steeds goedkopere) lunch en een bezoek aan de bib met pc, ging ik via de crèmekleurige kerk van Saint-Pierre richting grootwarenhuis voor de nodige inkopen. Het is bijna niet te geloven dat in een klein dorp zo'n grote en mooie kerk staat. Alle kapitelen en stutten onder de dakrand zijn gesculpteerd en binnen valt een intens mooi licht in een perfect gebalanceerde ruimte. De dame van de OT ging net naar huis, maar wilde voor mij nog even haar tent opendoen zodat ik er een boekje van kon kopen.
Op maandagnamiddag was de enige voedingszaak in het dorp dicht, dus moest ik 1 km over een grote invalsweg tot een 'Super U'. Toen ik terugkwam in de gîte was er een fietsduo bijgekomen. Het is altijd leuk om even wat te kunnen vertellen en informatie uit te wisselen. Onderweg blijf ik erg weinig pelgrims zien!