Ze wegen spreekwoordelijk het zwaarst. We hadden gehoopt dat ongeveer halverwege de etappe het landschap eindelijk zou veranderen en we de eerste wijnvelden al zouden zien. Dat was dus een lelijke tegenvaller toen de rechte wegen bleven duren, de duizenden dennenbomen er miljoenen werden, de beschrijving in de gids steeds weer zei: " tout droit", en er absoluut niks te zien of te beleven viel.
Verder op de route dan we gepland hadden, hebben we eindelijk de eerste bescheiden wijngaard gevonden om met zicht op de kleine druifjes onze pic-nick op te eten. Bij Frans brood met gemarineerde zalm en kaas hadden we wel een flesje wijn gelust, maar toen een man in grote zwarte 4x4 het domein afreed, leek hij niet geneigd ons te trakteren op iets lekkers.
Nadien was de tocht niet meer erg lang naar Gradignan, een voorstad van Bordeaux waar een albergue was. Die is gevestigd in een oud 'pelgrimshospitaal', al kan je daar niet veel meer van merken in de cleane kamer met 9 bedden, een douche die wel een sauna leek en een toilet. We waren zelfs hier de enigen (de avond voordien waren er - toen ik terugkwam van de bib met pc - toch nog 2 Duitsers opgedaagd in de albergue van le Barp; ze waren in Bordeaux begonnen en hadden over de grote N 10 het hele stuk van in de stad tot Le Barp gelopen, met de nodige blaren tot gevolg...).
Na 12 dagen zonder pauze was het weer tijd om te rusten en te wassen. Walter heeft met de fiets geprobeerd de wasserij te vinden, maar die was al toe om 16.00 u. Het restaurant naast de albergue was volzet en ook onderweg duurde het even tot we iets open vonden op een zaterdagavond. Bij het plaatselijke hotel hebben we buiten op het achterterras verrassend lekker gegeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten