Charentes

De kranten hadden onweer voorspeld en het alarm stond op oranje. Ze zijn hier erg bang dat er opnieuw een Xynthia voorbij raast. De eerste druppels vielen pas toen ik me om 5 u aan het klaar maken was om te vertrekken. De hemel rommelde een beetje, er vlogen wat bliksems in het rond, en toen stopte het. Buiten was de hemel nog erg dreigend en ik wist niet goed of het slechts een voorbode was geweest van het echte onweer. Daarom heb ik de eerste 5 km over de grote weg gelopen die zo vroeg nog niet echt druk was. Het weer leek te stabilisren, dus ik besloot de velden in te trekken.
In de Charentes - die hier begint - hebben ze er werk van gemaakt om weinig over het asfalt te moeten lopen, waardoor het een aangename 30 km werden, zonder een brandende zon in mijn nek. De weg slingerde door velden en bossen, langs een paar dorpen en oude kerkjes. Pas op het einde trok de hemel weer open en werd het opnieuw meer dan 35 °.
Pons heeft nog een oud pelgrimshospitaal dat intact gebleven is. De nieuwe opvang ligt er vlak naast, maar je mag het oude wel bezoeken. Daar is ook een tuin aan met geneeskrachtige planten. Voor het eerst kon ik dus weer in een perfect verzorgde albergue slapen. In de namiddag kwam een jonge vrouw uit Montpellier me vervoegen en we hebben vooral veel informatie uitgewisseld. Haar gids geeft meer praktische info. Pons zelf is een oude 'burcht'stad, in de hoogte gelegen naast een riviertje, waar nog een paar straatjes van overgebleven zijn en een indrukwekkende donjon. Pelgrims mogen er gratis naar boven en het zicht op de omgeving is weids. Ik kon zien hoe ik die dag gelopen was. Verder vond ik er veel leegstand en verloedering in het oude gedeelte. Jammer, want het heeft veel charme.