Ik werd vanmorgen nog door de eerste straat begeleid door de hospitalero. Vandaag wilde ik de hele camino lopen zoas het moest. De etappe ging constant bergop en bergaf en het pad was zwaar. Het deed echter wel deugd dat mijn schoenen wegzakten in de modder, schoven over de gladde stenen en dat de doornige struiken langs het pad aan mijn broek haakten (daarom loop ik nog atijd in het vogelverschrikkerpakje, Zitt!). De tocht ging door bossen in alle schakeringen van groen en tegen het einde kreeg ik ook de zee te zien. De uitputting werd ruimschoots beloond met prachtige natuur en heerlijke vergezichten. Onderweg was er 1 café (voor de rest kwam je niks of niemand tegen) waar ik zelfs een bocadillo heb kunnen eten op het terras!
Mijn plan was nog 3 km verder te lopen tot aan een privé albergue. Gelukkig kwam ik op het idee even met de gsm te checken of er nog plaats was en toen bleek dat de herberg zelfs niet meer bestond. Nu zit ik in Deba aan de kust in een 'polideportivo' met zicht op zee en deel ik er de slaapzaal oa met 4 Zuid-Afrikaanse madammen. Grappig om hun taal te horen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten