Zondvloed

Na het ontbijt stond iedereen wat te twijfelen om te vertrekken. Het regende. Toen het dan toch even ophield, ben ik meteen vertrokken maar lang heeft het niet geduurd of het hemelwater viel weer neer.
Wat me toch opvalt is dat in Cantabrië het grootste deel van de camino tot nu toe over het asfalt gaat. Vandaag was geen uitzondering en dat was maar goed met het natte weer. Toen ik even verkeerd was gelopen en de weg via een doorsteekje weer kon oppikken, zag ik een everzwijn wegvluchten. Het was een moeder die haar 3 of 4 puppies achterliet in de varens. Ik stampte even op de weg en ze kwamen te voorschijn. De moeder heeft me er niet op afgerekend...
Voor deze dag zou je bij mooi weer echt niet willen opstaan. Er is niks te zien en je loopt via veel dorpen die alleen leven van toerisme. Alle luiken zijn toe, er loopt niemand op straat en de urbanisaties zijn om ter lelijkst. Het kerkje van 'La Virgen del Puerto' in Sentoña is een verademing: vroeg-gotisch met een prachtige doopvont en veel gebeeldhouwde kapitelen. Daar moest ik met een klein pontje de geul oversteken. Het regende even niet. Aan de overkant loop je 3 km (!) over een Paseo Marítimo, de Zeedijk van hier. Troosteloos en levenloos.
Druipnat belde ik in Laredo aan bij het klooster van de Trinitarias en zuster Teresa had nog een ... éénpersoonskamer voor me! Terwijl ik in de oude stad door het raam naar de zondvloed keek, vroeg een schilderij van Christus aan de muur of ik bleef ontkennen dat ik hém ken.