Allo, allo

Jammer dat we het ontbijt bij die bitch genomen hebben, want in Unxeira (dat was 10 minuten lopen, de berg af) hebben ze een specialiteit van 'corbatas': bladerdeeggebakjes met een suikerlaagje bovenop. Dat wordt voor een volgende camino.
Dan begon de eerste serieuze klim voor Erick, recht naar boven tussen de eucaliptusbomen door. We hadden ondertussen ook de grens tussen Asturias en Cantabrië overgestoken. Vanaf nu waren de aanduidingen een platte steen in de straat met een schelp op en een pijl. Dat is natuurlijk niet handig als je de weg andersom loopt, want die dingen zie je niet staan zoals de kleine obelisken met daarin een kleurige schelp op een azulejo. Ik had nu dus nog minder herkenningspunten. Toch liep de tocht vrij vlot en ik had een andere indeling gemaakt dan de gids: we liepen maar tot in San Vicente de Barquera, dat aan een ría ligt (een fjord) en waar volgens de Tsjechische meiden een erg leuke albergue was. Het eerste wat je ziet, is een gewone garagepoort. Daar checkte een oude man ons in, waarna hij ons naar de achterliggende kraaknette slaapzalen en douches bracht. We waren weer vrij vroeg en konden bedden kiezen vlakbij het raam. Later bleken over ons een Belgisch echtpaar uit het Leuvense te liggen.
Het stadje ligt heel mooi aan het water. De zon kwam er in de namiddag weer door, dus het was puur genieten op een terrasje bij wat mosselen, messen (schelpdier) en een glas wijn.
Voor 's avonds was er een gezamenlijk eten in de herberg waar de hospitalera kookte voor ons. Tegen 8 u werden we allemaal aan tafel verwacht. Het begon met een bord soep met aardappelen, groenten en voor enekelen ook een stukje kip erin. Daarna was er sla en als toetje een yoghurt. Betalen deed je de volgende dag met een vrijwillige bijdrage in een kistje. Toen het eten gedaan was, kondigde de oude man aan dat er ook moest gezongen worden en om het goede voorbeeld te geven zou zijn vrouw (de hospitalera) 2 liederen zingen. Het was een kleine gestalte met fel ros geschilderd haar. Ze zetten zich aan een laag muurtje en als eerste nummer zong ze een 'Heilig Heilig' (in het Duits) waarbij haar stem regelmatig brak/oversloeg. Edith uit 'Allo, allo' in actie... Een groteske vertoning. Het 2 e nummer was een Spaans liedje, maar klonk niet veel beter. Het enthousiasme om mee te zingen was klein en ik vluchtte de garage uit.
Tegen zo'n geforceerde samenhorigheid kan ik niet tegen. Het ergste kwam de volgende morgen na het ontbijt. Ook daar mocht iedereen voor aanschuiven aan de lange tafels waar wat frans brood stond met potjes confituur, koffie en warme melk. Toen de 'vrijwillige' bijdrage moest gegeven worden, stond de oude man er als een wachter naast en heeft hij zich verschrikkelijk boos gemaakt op een Fransman die 'maar' 5 € gaf. Hij hoopte namelijk op 10 € van iedereen. Velen zijn toch met wat honger naar bed gegaan, en als je de mensen vrij laat, moet je er ook tegen kunnen dat het bedrag niet overeenstemt met wat je verwacht. Dan kan hij er beter een vaste prijs opplakken. De goede eerste indruk, sloeg voor mij om in een wrang gevoel.