Afspraak

Onderweg tussen Llanes en Colombres ligt Pendueles en daar had ik de dag voordien via sms afgesproken met Erick rond 11 u. Bij het buitenlopen van Llanes zat ik weer even verkeerd, maar een vriendelijke vroege wandelaar zette me op de goede weg naar de ermita. Ik was heel blij dat ik het gevraagd had, want via de gewone weg zou ik er ook geraakt zijn, maar dan zonder de mooie zichten op de zee. De ermita lag - zoals vaak - boven op een heuvel en de weg schuurde vanaf daar tegen de helling aan met blik op 'le grand bleu'. De zon deed al vanaf vroeg erg zijn best en het is zelfs de mooiste dag aan de kust geworden. Na het eerste dorpje liep het pad 10 km lang vlak langs de kust. Nergens asfalt! Er stonden paarden te grazen en ik had net in een tijdschrift gelezen dat er een speciaal Asturisch ras is: niet heel groot, bruin of zwart en ze mogen alleen een witte bles op het hoofd hebben. Ze waren vooral in de burgeroorlog veel ingezet, waardoor hun aantal fel verminderd was. Daarom waren ze nu aan kweekprogramma's bezig. Rond 4 minuten na 11 liep de spoorweg net langs het pad en kwam er een trein voorbij. Erick kwam met die trein om 4 minuten voor 11 aan in Pendueles. Een kwartier later troffen we elkaar in het dorp en hebben we meteen een terrasje uitgezocht om wat bij te praten, een bocadillo te eten, de overheelrijke Antwerpse handjes - die Erick als cadeau bij had - te proeven en het programma voor de volgende dagen te overlopen. Net na de middag begonnen we aan onze week samen stappen!
Vlak voor het binnenkomen van Colombres was er volgens de gids een stuk over de grote weg. Toevallig zagen we wandelaanduidingen staan over een pad dat in de goede richting ging. We zijn via de achterkant het dorp binnengelopen, zonder ons te moeten ergeren aan de voorbijreidende autos en vrachtwagens.
Colombres ligt boven op een heuvel en is vooral bekend van de vele kasteeltjes die de nieuwe rijken zich rond de eeuwwisseling lieten bouwen, Het is hetzelfde verhaal van Ribadasella. Een van die prachtige huizen is een museum over migratie. Binnen vond ik het wat kitcherig: die mensen hadden veel geld, maar niet veel smaak. Wat er verteld werd, deed me denken aan de laatste tentoonstelling in het Steen over de Red Star Line. Veel Asturiërs zijn op het einde van de 19 e en het begin (tot midden) van de 20 e eeuw naar Zuid-Amerika gegaan om fortuin te maken. Meestal bouwden ze ginder dan een cultureel centrum. Ook in België hebben we een cc van Asturias, namelijk in de schitterende oude art deco gebouwen van Le Peuple in Brussel. Het was wat jammer dat ze geen getuigenissen lieten zien of horen van de velen die ook weer teruggekomen zijn.
De prive albergue van Colombres werd gerund door een tang van een vrouw. We waren bij de eersten die aankwamen. maar werden wel in de kelder gestoken. Gelukkig was het een mooi groot huis met comfortabele bedden, zodat het voor Erick toch een aanvaardbaar begin was. Bovendien was het een stralende dag en hadden we vanop het terras bij een pint een prachtig zicht op de bergen (Picos de Europa?). Voeg daar nog een typische maaltijd van rijst met zwarte bonen (ze noemen het hier 'moros y cristianos') bij, gevolgd door een kippeboutje met frietjes en een goed glas wijn, en de vakantiestemming zat er helemaal in.