We konden die dag weer kiezen tussen de officiele Sint-Jacobsweg door het binnenland en een variant langs de kust. We kozen voor de zee en die weg is goed aangegeven, dus ik hoefde niet veel te lezen of zoeken naar pijlen. Hij slingerde rakelings langs de rotsen met heerlijke zichten op zee, alleen was het pad deze keer veel makkelijker dan dat van een aantal dagen voordien: hier kon iedereen op zijn sandalen lopen! Veel oudere vakantiegangers flaneerden ons tegemoet. De tocht was ook niet te lang, slechts een 17 km en dat was ideaal om met de vrij nieuwe schoenen geen blaren te lopen.
Saint-Jean de Luz is een architecturaal goed bewaard Frans-Baskisch stadje. De huizen zijn allemaal wit met houten balken tussen en luiken voor de ramen die meestal bruinrood en soms groen zijn geschilderd. Volgens de gids waren we midden in de geschiedenis beland, want hier was Lodewijk 14 getrouwd met de Spaanse kroonprinses. Dat was zo gestipuleerd in het vredesverdrag dat geloten werd na een jarenlange oorlog. De deur waar ze de kerk langs binnengegaan waren, was later dichtgemetst. Vooral de houten galerijen zijn typisch aan de kerken hier en maken ze ook uniek. Je zit precies in een theater van Shakespeare.
Alles is hier duurder dan in Spanje: logeren, eten en internet. Albergues kennen ze haast niet, dus we moesten een hotelletje nemen in Ciboure. Voor het eten vonden we heel toevallig het restaurant van Kathy, die ook een pension openhoudt voor arbeiders en dus goedkope menuformules heeft. Voor 13 € zette ze soep, een schotel ham van Bayonne, paella en een dessert op tafel, vergezeld van wijn en water. De groep Amerikanen die bij haar was binnengevallen, vond ze te lawaaierig en te veel gedoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten