Littekens

1. G(u)ernika kent iedereen van het schilderij van Picasso. Ik ken het ook van de boom, maar dat is een verhaal dat ik thuis wel eens zal vertellen. Rond de eeuwwisseling van 1900 is het dorp uitgegroeid door de wapenindustrie en die zal er wel voor iets tussengezeten hebben dat op 26 april 1937 de stad met de grond gelijk is gemaakt door een bombardement van de Duitsers. Hitler wilde testen of de 'totale vernietiging' werkte, zowel wapenkundig als psychologisch. Het verhaal dat ze hier in het museum vertellen, mist een aantal elementen denk ik. Enfin, de machtsgeile schoonbroer van Franco heeft alle verwoeste steden vanaf de jaren 40 door krijgsgevangen laten herbouwen, dus van de littekens is niks meer te zien. Er staat een grote tegelmuur met een kopie van het schilderij ergens in de stad en voor de rest is het er heel groen met veel parken.
2. De hele dag heeft het gestortregend. Ik was met veel goede moed vertrokken, maar na 5 km ben ik een café binnen gevlucht en heb naar busvervoer geïnformeerd. Dat was er niet van daaruit. Een dame, die net haar kind op de schoolbus had gezet, bood aan me mee te nemen naar het dorp waar ze woonde, op 9 km en me daar aan de bushalte af te zetten. Uiteindelijk heeft ze me - na een boeiende babbel over oa het Baskisch - voor de deur van de herberg in G(u)ernika afgezet! Dat is een litteken op mijn Camino del Norte waar ik mee kan leven. Ik heb de dag benut om de musea te bezoeken van de vrede en dat van de regio, die beroemde boom, en een vlugge indruk te krijgen van de rest van de stad. Bij terugkomst in de herberg bleek dat andere pelgrims over de weg hadden moeten lopen, soms tot aan hun knieën in het water hadden gestaan, enz. En dan is na 20 u het water beginnen stijgen tot in in het huis zelf. Door de raam konden we zien hoe de hele straat onderliep en beneden aan de receptie begonnen de zetels te drijven. Rond 22 u kwam de civiele bescherming via het raam van de eerste verdieping (waar gelukkig de eetzaal was en de slaapkamers lagen op de tzeede verdieping) ons vertellen dat we zeker niet door het water mochten lopen omwille van electrocutiegevaar. De stijging kwam door het hoge water van de zee in combinatie met de regen. Het zou vanzelf weer zakken. Ze raadden ons aan de volgende dag te kijken hoe de toestand was want er kwam nog een volgende vloed en als het dan nog steeds regende, konden we beter wachten om te vertrekken.
Water laat altijd littekens na: schimmel op de muur of een donkere voeg tussen de vloertegels, een streep op de pootjes van de zetel of een onaangename geur...
3. De albergue kostte 20 €. Het is geen fout! Eten kon je kopen en zelf klaarmaken in de eetzaal. Ik had 's middags warm gegeten en had alleen een sandwich en wat kersen gekocht voor 's avonds. Een gepensioneerd Koreaans echtpaar had ook inkopen gedaan en wilde wat kokkerellen. Ze konden nergens aan. Alleen aan de tafel met Spanjaarden stonden borden en een schaal om een sla in te maken. Je had blijkbaar voordien alles moeten vragen wat je nodig had. 5 stoere Duitsers uit Beieren aten op plastic zakjes. Een pelgrim mag niks eisen? Larie! Voor die prijs was het onaanvaardbaar. De verantwoordelijke die de volgende dag in een modieus zomerjurkje en botten de boel kwam opkuisen, vond dat iedereen dat kon weten van op de website. (We lopen natuurlijk allemaal rond met een laptop.) Ik kwam op voor de Koreanen, breekbare mensen in hun fysiek en in hun onmacht om te communiceren. Dit zijn schandelijke littekens.