Voorteken

Een vrije dag is gewoonlijk ook een regeldag en dus heb ik bijna niks anders gedaan in Ourense dan naar de bib gaan waar ik erg weinig tijd kreeg om iets op de blog te zetten, naar een cibercafé te gaan om mails te beantwoorden en te zien of de rekening het nog toeliet om verder te gaan, een extra fleece te kopen want het blijft hier ijskoud, naar de post te gaan om een pakje met overbodige dingen op te sturen, enz.
Het ontbijt had ik in het hotel genomen. De ober was een kleine man in een goedkoop maatpak, met een snorretje en een bril op (een verouderd metalen montuur met donkere glazen). Het avondeten wilde ik ook wel daar nemen uit erkentelijkheid voor het enige hostal dat een éénpersoonskamer aanbood met een raam op de buitenwereld. Dezelfde enge kelner was er. Ondertussen zaten in het hoger gelegen gedeelte oudere heren aan een tafel en het hele sfeertje leek me wat franquistisch. De ober zag ik al als goede soldaat/volgeling van het regime zijn geweer richten op de arme boer uit 'Requiem por un campesino español' of op de dichter Lorca.
Zijn pijlen waren nu op mij gericht. Ik koos voor venusschelpen, die opgediend werden in een papperige saus en een flan waarvan de brokken me (letterlijk) in de keel bleven steken. Ik kon maar moeilijk de slaap vinden en ben opgestaan om een motilium te nemen. Een paar minuten later kwam alles er langs 2 lichaamskanten uit.
Toch ben ik op tijd opgestaan en ben gewoon gaan ontbijten, alleen niet meer beneden in het hostal. Schuin er tegenover was weer een schitterend Ourensisch café dat om 7 u open was en een droge croissant, een vers fruitsapje en een stevige cortado moesten me de nodige kracht geven om een dag te stappen. De guitige kokkin stond iets lekkers te eten bij haar koffie, dat alleen voor het personeel was. De waard grapte enorm en voor ik het wist, kreeg ik ook een stuk van de heerlijke chocoladecake die de zus van de kokkin gebakken had.
Ik heb Ourense met een brede glimlach kunnen verlaten!