Pad-vinden

Vanuit Tineo had ik het eerste stukje tot aan de 'ermita' nog goed gevonden (ik was op weg gezet), maar toen liep het ineens mis: ik kwam op het asfalt terecht en de weg was vrij druk. Ik heb 2 keer geprobeerd eraf te geraken want ik wist uit de beschrijving in de gids dat de camino links van me moest liggen, ergens tussen de velden en de bomen. Die expedities zijn op niks uitgedraaid en voor ik het wist belandde ik opnieuw op de weg. Daarvoor had ik een omheining omver gelopen, mijn rugzak 1 keer over de prikkeldraad gegooid en er toen zelf over geklauterd, door kniehoog kletsnat gras gelopen en was ik een beetje in paniek geraakt. Daarna lukte het beter en eigelijk zelfs wat té goed: ze zijn daar een nieuwe autostrade aan het bouwen en dus is het af en toe 'omlegging', maar van mijn kant uit gezien wist ik dat niet! Ik liep gewoon door de werken van rioleringen waar ik over een kleine richel naast een diepe put moest lopen. Ik zag een autootje wat verderop stoppen en in mijn richting kijken. Ik deed of mijn neus bloedde en ze reden door.
Het einddoel van die dag had ik wat verlegd naar een klooster ná Salas, een erg gezellig dorpje - aan het einde van een prachtige groene kloof - met een paar oude gebouwen. Ik wilde het monastieke leven even delen met de paters zoals Walter en ik gedaan hadden in Silos. Wat was dat een tegenvaller: de gebouwen waren vervallen, het klooster zelf stond leeg en alleen aan de uithoek was er een klein stuk omgebouwd tot een gerieflijke albergue. Ik kwam er als 2 e aan rond 15.00 u, koos me een bed, douchte en ging op zoek naar bier. De overnachting heb ik nooit betaald, omdat de 'patron' nooit is komen opdagen. Gelukkig maar, want ik heb bijna geen oog dicht gedaan door een horde van 4 ongelikte Spaanse beren, waarvan 1 het bed boven me had uitgezocht en die de hele nacht luidruchtig heeft liggen hoesten en wild draaien.