Ezels

De titel slaat niet op de lieve grijze balkende Platero's (Jiménez), maar op onszelf! We waren erg vroeg opgestaan want Walter moest om 15.30 u de bus nemen in Grandes de Salime naar Oviedo en het waren ongeveer 28 km stappen. Hij wilde dus geen risico's nemen.
De weg liep langs de straat van het pension en aan het einde zagen we de schelp staan op een muurtje links van ons. We liepen die weg verder en alles klopte met de beschrijving en de richting volgens de kaart (naar het noorden...). We daalden steil af en konden nog altijd dingen terugvinden in het boekje. Zelfs de paaltjes stonden langs de kant van de weg, en er stond ook een pijl op in onze richting. We prijsden ons de koning te rijk. Alleen de schelpjes ontbraken op de paaltjes. Stomme dwazen die we waren! Beneden bij het dorp hadden we nog altijd niks door en gingen de andere kant weer berg op. De opkomende zon stond in onze rug. Tot er een auto voorbij kwam en we vroegen waar we zaten: richting Santiago natuurlijk, via een oude weg die in onbruik was geraakt! We konden helemaal teruglopen - op zondagmorgen rond 8.00 u bruist het niet van het leven in een de rurale dorpjes - en de tijd tikte verder.
De moed zat in onze schoenen en er ging vanalles door ons heen. Twee uur later en met 10 km in de benen stonden we terug op het plein van Fonsagrada. Er was één bar open waar we een koffie konden drinken om de teleurstelling door te spoelen. We hebben er beslist om een taxi te bellen die ons al een stuk verder op weg zou zetten voor die dag. De laatste 7 km hebben we wél goed gevonden en voor het middaguur stonden we al in Grandes de Salime. Na een korte inspectie van de albergue, heb ik een kamer gevonden in een pension, waar Walter nog een douche kon nemen voor hij op de bus moest stappen.
Later zagen we een Belg in de bar van het pension, die lezingen geeft voor het Genootschap en al heel wat camino's gelopen heeft. Ook hij had na een douche in de albergue voor een hostal gekozen. Dat was een absolute 'dump', zelfs voor een doorwinterde pelgrim.
Omdat we veel tijd hadden, hebben we er het etnografische museum bezocht: een soort Bokrijk, dat ons niet heeft kunnen bekoren. En dan kwam het uur van het afscheid weer...