Rookgordijn

Ik was weer vroeg op pad en de regen is hier dagelijkse kost. De etappe tussen Laza en Xunqeira gaat al heel snel een vrij steile berg op. Achter elke bocht dacht ik dat ik er zou zijn, maar het bleef klimmen tot ik in de dikke mist niks meer kon zien. De dag voordien had ik al een paar resten van grote bosbranden opgemerkt en boven op de berg was dat nog duidelijker: overal waren 'coupes de feu' gemaakt. Dat zijn een soort brede, open stroken in de bossen die verhinderen dat alles af zou branden. De mist leek als een rookgordijn het droevige verhaal te vertellen van het verwoestende vuur. Of hoe een vrij grijze dag toch nog ruimte laat voor poëzie...
Kort daarna kwam ik Karst tegen, een Duitser met zevenmijlslaarzen aan. Hij ging die dag tot in Vilar de Barrio. We zijn een heel stuk samen verder gelopen, wat voor mij aan een te hoog tempo was, maar het is ook mijn geluk geweest: toen ik op 1 km van de albergue was, begon het opnieuw te regenen. Ik kwam haast droog aan in de albergue, maar alle anderen waren drijfnat geworden. De vriendelijke hospitalera heeft de verwarming aangestoken zodat de kleren en schoenen konden drogen, want het is de hele verdere avond en nacht blijven gieten. De erg mooie kerk met kloostergang heb ik nog vlug bezocht voor ik ging eten in een bar op een paar minuten lopen van de albergue. Je kan er heel uitzonderlijk voor Spanje op elk uur van de dag eten: een caldo gallego (groentensoep met stukken vlees erin), kip met gebakken aardappelen, dessert, water, wijn, koffie en een likeurtje voor .... 8 €!