Leerschool

Om Lugo uit te geraken was geen sinecure. Er was een autoweg bij gekomen dus de beschrijving in het boekje klopte niet meer. Even verder moesten we de asfaltweg op en afslagen bij een stopteken. We hebben er een half uur over gedaan om de juiste afslag te vinden. Afstanden en vooral links en rechts zijn zeer belangrijk. Je moet ze op de terugweg wel omdraaien en ik heb al zo veel moeite met links en rechts, dus voor mij is dat een zware opdracht. Enfin, we zijn er altijd geraakt en de tweede dag tot in Fonsagrada lukte het zelfs zo goed als perfect. Het weer is altijd zonnig geweest en het landschap heuvelachtig tot bergachtig. Er is geen dag dat je niet flink op en neer moet, vaak over 'cols' ('puertos' of 'altos' in het Spaans). De inspanning wordt altijd beloond met prachtige vergezichten, tot een besneeuwde bergketen toe op de achtergrond.
Wat er in Fonsagrada te doen was, weet ik niet, maar we konden nog net de laatste tweepersoonskamer vinden in Hostal Manolo. Die was verbaasd dat ik vroeg waar het was, want normaal kom je er voorbij als je in de juiste richting loopt. Het was voor ons de laatste keer samen en dus mocht ook het avondeten in het iets chiquere Restaurante Cantábrico. De bediening was lamentabel: ze brachten voor Walter eerst de 'segundo plato' (zamburiñas) die hij prompt terug naar de keuken stuurde, de wijn was niet de beste albariño die ik al gedronken heb hier, en het personeel was ook al te laat aangekomen. Dat heeft ons alleen een interessant gesprek opgeleverd met een Galiciër die naar Zwitserland was gaan werken als chauffeur en die ons een tweede 'málaga' aanbood (we hadden er zelf al een besteld en de Braziliaanse, ietwat naïeve dienster wist niet in welk glas dat moest, dus de maat was erg reaal!). De koffie zijn we dan maar bij Manolo gaan drinken...