Massatoerisme

Om Santiago buiten te lopen en naar de volgende haltes te lopen hadden we geen enkel probleem: gewoon de stroom mensen tegengaan! Met de honderden zijn ze onderweg op de Camino Francés en verkeerd lopen kon je niet. Achter elke hoek verscheen een pelgrim, op weg naar zijn einddoel. Daar zitten veel dagjestoeristen bij, die geen rugzak dragen en op 10 km voor de finish aan ons vragen of het nog ver is... (een Amerikaans nufje in stijlvolle training). Achteraf hoorden we dat het vanaf Sarria heel druk was geworden, omdat het dan de laatste 100 km zijn die je nodig hebt om je brief te krijgen.
We hadden er ons een beetje op voorbereid en de eerste albergue toch maar gereserveerd. Dat kan, omdat er op de francés ook privé albergues zijn. In Santa Irene was er een albergue municipal en daar tegenover lag de private: een oud huisje, helemaal gerenoveerd en mooi ingericht met een grote tuin en alles voorzien, avondeten en ontbijt inbegrepen. Slapen doe je nog altijd in stapelbedden en met 15 in 1 grote ruimte. Het waren dingen die ik nergens zo gezien had op de Vía de la Plata.
Ook de tweede dag was het nog inlopen tegen de mensenstroom en op de duur was ik het beu om 'goede dag' te zeggen tegen minimum honderd op 1 uur! Het landschap is niet spectaculair, maar het weer is helemaal omgeslagen en we hebben nu al 4 dagen stralende zon en temperaturen van 25 º. In Mélide splitst de weg en hebben we in een hostal overnacht want de albergue was nog in 'obras'. De tocht was vrij lang geweest, dus veel tijd om de stad uitgebreid te ontdekken was er niet. Na wat bier en een dagmenu van 8 € - dat niet te laat geserveerd werd! - was het alweer tijd om te gaan slapen.