Leegloop

Spanje heeft na de reconquista geprobeerd om het land te herbevolken en als het zo verder gaat mogen ze die beweging binnenkort nog een keer herhalen. Hier in Galicië is het leeg. De meeste migratie is gebeurd vanuit dit landsgedeelte en het zou me niet verwonderen als de meerderhied van de Spaanse gemeenschap in België van Galicische afkomst is. De man in de bar van Puebla de Sanabría (nog in Castilla y León) kloeg er al over en ook hier hoor ik dezelfde verhalen: er is geen industrie, er is geen werk en dus trekt iedereen hier weg. De dorpen waar we doorgelopen zijn stinken naar de stront die overal op straat ligt, de oude huizen zijn er verlaten en vervallen en buiten het dorp staan nieuwe, protserige huizen zonder stijl of smaak, de oude mensen die ik er gezien heb, zaten aardappelen te schillen of te versjouwen in een kruiwagen en nergens zie je landbouw. Van de piepkleine veldjes kan een familie amper overleven. Een paar dagen geleden zag ik een ouder echtpaar takken afsnijden van een soort brem. Ik vroeg waarvoor het diende en de man zei dat het de planten in de moestuin moest beschermen tegen de koude. Hopelijk vullen ze het aardappeldieet wat aan met vlees of andere groenten. Wat ik hier zie, doet me denken aan India of Papoea. Ik had nooit verwacht dat dit nog in Europa bestond.
Na een lange wandeltocht van 36 km besloot ik samen met de Belgen onderdak te zoeken in een hostal waar van de 3 verdiepingen er nog slechts 1 in gebruik is en zelfs dat is maar de helft van het jaar open... Ik kreeg er wel een kamer met panoramisch zicht op de omgeving. ´s Avonds kon je eten in 1 restaurant in het dorp en dus zaten we weer gezellig samen met vele andere pelgrims. Op de bovenverdieping kookte de vrouw des huizes de pannen van het dak (gelukkig niet letterlijk). Haar man had nog in Zwitserland gewerkt. Ook zijn visie op de huidige situatie in Gallicië was erg pessimistisch.