Galicië

Vandaag zijn we over het hoogste punt van de hele route gegaan (1270 m) en dat was meteen de grens tussen Castilla-León en Galicië. Eerst daalde je af in het dal dat onder de hoge pijlers van de auostadebrug en lag. Daar was een recreatiezone die er erg aantrekkelijk uitzag (wat je niet zou denken onder een autoweg) en een kerkje waar de eerste zonnestralen een rozig licht op schenen. Dan ging het langzaamaan naar boven tot aan het uitzichtspunt van waar je in beide landsdelen kon kijken, eindeloos ver. Nog iets hoger op de bergtoppen staan tegen een staalblauwe hemel honderden windmolens.
In Galicië is alles nog beter bewegwijzerd en liggen er overal mooie grote stapstenen als het pad wat moeilijker begaanbaar is door neersijpelend water. Op elke hoek hangt de blauwe tegel met de gele schelp en hier staan de stralen altijd in de goede richting. Die stonden wel eens naar de hemel of de hel te wijzen. Ook aan de albergue merk je meteen dat de camino voor Galicië een speerpunt is: er is plaats zat en alles is goed georganiseerd. Ik moet alleen nog wat gewoon worden aan het Gallicisch, dat een mengeling is van Spaans en Portugees. Als ik het lees, versta ik alles, maar als de mensen het praten, heb ik meer last.