Oviedo

Zowel in de oude als de nieuwe stad is er veel te zien. Er staan bv opvallend veel art deco gebouwen en op elk pleintje hebben ze een standbeeld gezet. De stad en streek is ook vooral bekend voor de pre-romaanse kunst. In de kahtedraal heeft vooral de kleine Cámara Santa mij geïmponeerd. De beelden van alle apostelen en de kapitelen zijn schitterend. Ook de gotische kloostertuin straalt een grote rust uit. Bijna niemand bezoekt die, want je moet ervoor betalen!
Na de middag ben ik nog even tot aan de pre-romaanse San Julian de los Prados gelopen. Binnen zijn de muren nog beschilderd met geometrische figuren of archtectonische voorstellingen, maar geen mensen. Het zou ook de oudste kerk zijn waar de alfa en de omega geschilderd zijn aan het kruis. De ramen zijn dan weer heel visigotisch.
Vanmiddag ben ik gaan eten in het Auditorium del Príncipe Felipe (de Spaanse kroonprins is prins van Asturias, zoals bij ons Philippe prins van Luik is): voor amper 9 € kreeg ik eindelijk een menu met andere gerechtjes. Het was ook mooi gepresenteerd en lekker. Als ik dat vergelijk met het pelgrimsmenu van gisterenavond voor 14 €, dan begrijp ik iets niet.
Na alle praktische beslommeringen heb ik 's avonds dan toch eindenlijk beslist om eens naar een klassiek concert te gaan. In het Auditorium was er een volledig Russisch programma met het eerste piano-concerto van Tsjaikovski en de 10 e symfonie van Sjostakovich. Mikhail Rudy kon me in het piano concerto minder overtuigen dan in zijn bis: de nocturne nº 27 van Chopin. Het symfonisch orkest van Oviedo maakte er wel een onvergetelijke 10 symfonie van. Die begint vanuit de donkere diepten van de strijkers en raast daarna met veel geweld door tot de apotheose, met ondertussen prachtige solo's van de blazers. Ieder instrument haalde de mooiste tonen boven, met veel gevoel voor nuance en frasering. Het was een balsem voor mijn oren die vaak pijn doen van de vreselijke, maar noodzakelijke oorstoppen!
Als afsluiter wilde ik een kaasschotel gaan eten in de buurt met een goed glas rode wijn. De hele stad bulkt van de delicatessenzaken die vooral assortimenten Asturische kazen verkopen. Dat had mijn appetijt enorm aangescherpt en de zaak waar ik mijn oog op had laten vallen zat stampvol om 22.00 u, dus ik droop af naar een volgende vinoteca. De vrouw des huizes heeft me absoluut verwend met het lekkerste wat Asturias te bieden heeft. Alleen de wijn kwam van Rioja en Ribera del Duero, want Oviedo is geen wijnstreek.
De dag rust had ik echt wel nodig. De tochten op de primitovo waren zwaar en soms lang, dus het begint wat te wegen. Vooral mijn kuiten doen pijn. Binnen een paar dagen even in zee duiken gaat hopelijk wonderen doen.