Toen ik gisteren wat lag te rusten in het Casa Rural hoorde ik op de voordeur kloppen. Er was geen bel en mijn kamer lag vlak naast de ingang. Toen ik ging opendoen stonden de twee Engelsen voor de deur die samen met ons in de parador hadden verbleven. Ze hadden zich mislopen bij Alhuéscar en waren dan maar meteen doorgelopen tot het volgende dorp. Ze waren druipnat. Ik probeerde de eigenares op te sporen, liet hen al even plaatsnemen aan een tafel en luisterde naar hun verhalen.
Toen ze een kamer hadden gekregen, besprak ik al even met hen en de eigenares of het mogelijk was een ontbijt te hebben in de Casa, want het enige restaurant van het dorp was uitzonderlijk de volgende dag dicht. Dat was voor iedereen goed, dus ik trok erop uit voor de inkopen in de bakkerij om de hoek. Daarna was het tijd voor een pint. Ik liep niet verder dan de bar die er vlak naast lag, en bij het tweede biertje kwam er een man met een plastic emmer binnen. Hij haalde er dingen uit die leken op aardperen. Ik vroeg het hem en het waren.... witte truffels. Ik viel bijna van mijn stoel. Naast me stond een klein fortuin!
Voor het avondeten had ik afgesproken met Martin en Caroline. Het werd een povere maaltijd voor amper 6€ pp, maar de babbel was buitengewoon interessant. Hun erg gepolijste Engels was om duimen en vingers af te likken. Klasse in Engeland blijft iets heel aparts.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten