de taal

We zijn al een tijdje in Extremadura en het taaltje hier is vaak onverstaanbaar.
Toen we een paar dagen geleden in een B&B sliepen, ratelde de gastvrouw Dani aan een hallucinant tempo. Ik vond haar een echt duracelkonijn. En ze vond het zelf zo geweldig dat andere mensen de moeite deden om andere talen te spreken...
Ik heb na een pick-nick ook even met een boer gepraat: alle wijnvelden zijn voor de plaatselijke wijn, de Ribera de Guadiana, dat een 'denominación de orígen' is. Toen ik vroeg welke olijven het waren, antwoordde hij: "die van de blikjes", en hij had gelijk, want in een boekje lazen we achteraf dat het de gewone 'tafelolijven' zijn.
Velen groeten ons onderweg, maar om daar 'buenos días' uit te halen... ze slikken meer dan de helft in.
Dan is het Spaans dat ik met die ene dame onderweg kan spreken veel makkelijker. Ze wonen in Barcelona en daarom vroeg ik haar wat ze thuis spreken. "Castilliaans", zei ze, want ze waren niet geboren in Catalonië. Zij is afkomstig van Burgos en hij van Ciudad Real. Hun kinderen zijn naar scholen gegaan waar Catalaans gegeven werd, zijn met Catalaanse vrouwen gehuwd en spreken dus Catalaans thuis. Als de familie samenkomt is de regel dat er Castilliaans wordt gesproken. Alleen als de kleinkinderen een woord hebben dat ze niet in het Spaans kunnen zeggen, mogen ze overschakelen op Catalaans.
Mijn Spaans helpt bij heel veel gelegenheden. Zo wist ik gisteren in het hostal meteen dat ik er de was gratis kon doen in de machine die nog vol zat met haar lakens. Ik heb die er dan zelf even uitgehaald, ze boven op het zonneterras te drogen gehangen en zo kon ik onze was doen. Het contact is meteen anders!