Gatronomie

Ik heb nog niks geschreven over de Spaanse keuken, en voor wie mij wat kent, is dat even belangrijk als de wandelervaring!
In Sevilla hebben we buiten de tapas vooral lekker gegeten in een Portugese viswinkel die ook wat tafeltjes buiten had gezet. Daar hebben we verschillende raciones zeevruchten geproefd: heerlijk verse grote garnalen, venusschelpen en een klein schelpje waar ik me de naam niet van herinner.
Het 'laatste avondmaal' met Brigitte zal ik altijd onthouden voor het overheerlijke voorgerecht van bacalao (Spaanse stokvis) met schijfjes appelsien en wat snippers zwarte olijven. Het melklam dat Walter had besteld was veel lekkerder dan het hertenvlees dat wat taai was. Ik kende het woord 'venado' niet, maar omdat we een paar jaar geleden op de West Highland Way 'venison' hadden gegeten, wist ik waarover het ging.
De volgende dag hebben we de beste 'lomo ibérico' gegeten ooit voor amper 9 €. Dat is het varkenshaasje van de pata negra en bij ons is dat onbetaalbaar. De eigenaar van de zaak was een jager en de trofeeën hingen aan de muur: geweien van herten en een kop van een everzwijn. Hier wisten ze duidelijk hoe men lekker vlees ook lekker moet klaarmaken.
Gisteren hebben we in een beenhouwerij wat charcuterie gekocht: witte chorizo, waar men geen pimentón in gedaan heeft en die dus niet fel rood is gekleurd, wat vers afgesneden ham, een geitenkaasje en een fles wijn (die we 's avond wilden opdrinken in de casa rural bij het inbegrepen avondeten, maar blijkbaar zat daar ook de wijn bij).
Onderweg kwamen we vandaag een Spaanse dame tegen die alleen op pad was. Haar man is 8 maanden gelden aan een knie geopereerd en kon dus niet meelopen, maar bij de eerste oversteek van een weg stond hij daar met zijn wagen en we kregen meteen brood met verse tortilla, een paar churros (beignetslierten), een een sappig stuk sinaasappel. Vanaf nu mogen we zelfs onze bagage met hem in de auto meegeven.
Deze tocht een zelfkastijding? Kom nou!