Rambo day

In Carcaboso slaapt bijna iedereen bij Elena en niet in de albergue. Ze staat beschreven in de gidsen als een echte moeder voor alle pelgrims. Daar is de hele discussie begonnen. Zij raadt iedereen aan de volgende dag niet tot Aldeanueva te gaan, maar een stop te maken in het Hostal Asturias. Zij belt, reserveert en dan komen ze je ophalen aan de weg, brengen je naar de hostal en de volgende dag moet je dan zelf weer terug lopen naar de start. De Oostenrijkse dames roken onraad: er zaten beslist economische belangen aan vast (voor haar? haar kinderen? haar familie?) en zij wilden naar Oliva de Plasencia gaan. Volgens Elena was dat pure waanzin, want het lag helemaal niet op de camino en je deed dus een enorme omweg. Ik had dat voor mezelf al uitgesloten. De andere optie hield ik nog wat in beraad. In mijn gids stond dat het een afstand was van 38 km tot Aldeanueva en in de Duitstalige stond dat het maar 34 km was.
De volgende ochtend was ik om 8 u op pad en na een poosje kwam ik het Nederlandse koppel tegen dat ik de avond voordien voor het eerst in de bar van Elena had gezien. Het terrein was erg drassig: het had 's nachts geonweerd en de velden lagen er zompig bij. Onze schoenen plensden bijna constant in het zoolhoge water, tot we bij kleine beekjes kwamen waar je niet zo maar over geraakte. De hulp van de wandelstokken die Piet bij had, waren erg welkom. Toch ben ik niet verder bij hen gebelven en zo kwam ik als eerste aan bij de Romeinse Arco de Cáparra. Dat was kort na het middaguur, dus net het goede moment voor de lunch en een deugddoende pauze waarbij ik mijn sokken en schoenen kon laten drogen. Even later passerden ook de Nederlanders en 2 jongeren.
Tegen kwart voor twee begon ik aan het tweede stuk en niet lang na de start stond ik plots voor water waar niet meer overheen te geraken was zonder schoenen en kousen uit te doen. Vanaf daar liep ik samen met de 2 jongeren: James uit England en Astrid uit Duitsland. We hebben nog drie keer hetzelfde ritueel mogen herhalen. Er lagen nergens stenen in het water en er waren geen bruggetjes! Een echte uitputtingsslag. Toen we aan de weg kwamen waar je kon bellen voor het hostal Asturias (ik had het telnr mee), was het nog net geen 3 u en hadden we echt het gevoel dat we makkelijk tot in Aldeanueva zouden geraken.
Aan dat laatste stuk kwam echter geen einde. Eerst moesten we nog een tijd langs die weg tot aan de 630, dan een aantal keer de autostrade onderdoor, dan weer via veldwegen achterdoor om uiteindelijk Aldeanueva te bereiken. Het was ondertussen 19.00 u!!!
Ik ben die dag 11 u onderweg geweest, heb 1 u pauze genomen en wandel aan een gemiddelde snelheid van 5 km p/u. Wie helpt mij om die rekening juist te krijgen?