Landbouwperikelen

Vandaag maakte de tocht alles weer goed. Van bij de albergue vertrok de landweg door glooiende hellingen, bezaaid met wat bomen. Het landschap was een lappendeken van kleuren: groen van het opschietende graan, felgeel van het koolzaad en bruin van de wijnvelden of omgeploegde aarde die nog ingezaaid moest worden. Onderweg heb ik een praatje gemaakt met een boer. Hij vertelde me het volgende: koolzaad wordt in Spanje nog niet gebruikt als brandstof en dus zie je het nog niet zo massaal als elders; de wijnranken waar hij bijstond waren tempranillo, maar er wordt ook veel malvasia verbouwd (we zitten niet ver van Toro, dat een gerenommeerd wijngebied is; de 'clarete' die ze hier vroeger maakten wordt ook al niet meer gemaakt omdat de produktiekosten te hoog zijn en het te arbeidsintensief is om de druiven te sorteren); het graan bracht niet meer op: met de globalisatie kregen ze er te weinig geld voor omdat andere landen het veel goedkoper kunnen produceren. Bovendien was er een leegloop op het platteland: alle jongeren gingen naar de stad en niemand heeft nog interesse in landbouw. Zijn teleurstelling was groot.
Op het tweede stuk naar Zamora stonden er plots geen bomen meer en dat was jammer, want ik vond nergens schaduw om een bocadillo te eten. De temperaturen beginnen aardig de hoogte in te schieten: hier is het al 25· en in Sevilla las ik dat het kwik al gestegen was tot 30! En dat is onder die beruchte termometerhut!