Spanjaarden (deel 1?)

Tijdens een van de processies in Sevilla had ik een leuke babbel met een Spaans koppel dat op de Triana-brug stond toe te kijken. Ik mocht alles aan hen vragen wat ik wilde weten over de hermandades. Er zijn b.v. 3 broederschappen die geen vrouwen toelaten en als de kleren niet altijd helemaal hetzelfde zijn dan is dat omdat ze de kleren zelf moeten kopen. Het hangt dan af van de winkel waar je je spullen koopt en het geld dat je eraan wil spenderen. De kinderen krijgen ook snoepjes van de nazarenos en dat vinden ze in het katholieke Spanje geen probleem (in België zou dat op een Goede Vrijdag ondenkbaar zijn). De vakantieperiode ligt ook anders dan bij ons: vanaf vrijdag voor Palmzondag hebben ze vrijaf tot en met Paasdag. Vanaf Paasmaandag moeten ze weer gaan werken of de kinderen naar school.
Dat laatste hebben we b.v. gemerkt in het eerste pension: we hadden vanuit Sevilla gebeld, maar de dueño zei dat ze eigenlijk gesloten waren. Als we bij aankomst nog een keer belden, zou hij wel afkomen met de sleutel. Verder moesten we onze plan trekken. De man was ook niet echt vriendelijk. Dat veranderde pas moeizaam de volgende dag na een praatje in het Spaans.
Bijna hetzelfde verhaal in het Hostal in Castelblanco: op maandagavond was het restaurant niet open, dus moesten we maar in de stad voor een hapje. Een triple was er zeker, want onderweg had hij overal papiertjes aan de bomen gehangen met de gegevens van het hostal en de prijzen, maar als ik ernaar vroeg, deed hij heel moeilijk. Ontbijt kon pas vanaf 8 u. We waren enkele minuten voor 8 al beneden, maar alles was nog donker. Ik heb zelf de gordijnen geopend, het licht aangestoken en de deur opengezet. Toen de man naar beneden kwam was hij duidelijk slecht gehumeurd. Pas bij het afrekenen en na een praatje met zijn vrouw verscheen er een glimlach. Zin om te beginnen werken was er dus niet.
Pas gisteren werd het weer beter. In het casa de Concha waren ze erg vriendelijk en ook vandaag is Mevr. Molina een schat!