'Bruto' (Italiaans)

Het buitengaan van Salamanca was ongekeerd evenredig aan het binnenkomen: de eerste 7 km over asfalt. Ik vertrok nog in het schemerdonker. De plaza Mayor was nog verlaten en een hogedrukreiniger moest het hele plein weer schoon krijgen voor een nieuwe dag.
In de eerste dorpen die ik doorliep was niks te beleven en vooral niks te krijgen om te eten. Dat was buiten de waard gerekend, want ik had geen inkopen gedaan. Gelukkig kon je daar wel even over veldwegen wandelen. Eens je de dorpen boorbij was begon het meest ellendige stuk van de Camino tot nu toe. Hij liep naast de nieuwe autostrade , langs een soort dienstweg met grint: 20 km lang heuvel op en af zonder schaduw en zonder variatie. Toen ik 's avonds ging eten met het Italiaanse echtpaar noemden zij het 'bruto' en daarmee is alles gezegd. Je kan de dag ook in 2 keer doen en stoppen in het 2e dorp, maar ik kan me niet voorstellen dat je wil opstaan en en je schoenen aantrekken om zo'n saai stuk te lopen. Dan is het beter even op je tanden te bijten en de 35 km in 1 keer te doen.
Bij het eten mocht ik niet over de Italiaanse politiek praten. Ze schaamden zich dood. Toen ik echter over de film ' La meglio giuventu' begon, haakten ze gretig in: dat hadden ze zelf meegemaakt. Toen hij zijn studies chemie begon aan de universiteit van Padua ( de 2e van Italië) zaten er 20 studenten in de klas. Het was een select groepje van welgestelde mesen en de toelatingsvoorwaarden waren enorm streng. Ook zij kan zich niet voorstellen dat er nu meer dan 2000 studenten in het eerste jaar geneeskunde zitten en dat er zelfs een Numerus Clausus is. Ze is pediater. Alle betogingen hadden ze meegemaakt. Ze waren hun studies begonnen in '68...