Onze laatste tocht samen dreigde een regelrechte afgang te worden. Het eerste stuk liep langs de weg, de N630 die van Gijón naar Sevilla gaat en daar is geen poëzie te halen. Gelukkig doken we voor het laatste stuk de velden weer in.
Bij een pauze langs het pad, kwamen we een man op een brommertje tegen. Hij bleef even staan en begon een praatje. Het was weer erg moeilijk te verstaan. Alle velden met olijfbomen en wijngaarden die we zagen, waren van de kapitalisten; hij had zelf niks. Extremadura is altijd een arme streek in Spanje geweest en daarom krijgen ze nu zo veel geld van Europa. Hij wees op een struik (voor ons leek het onkruid) en zei dat het 'cardo' was. Hij gebruikte het voor de gazpacho. Hij bleef maar staan en het werd een beetje genant, zodat we besloten toch maar verder te stappen. Toen we ons omdraaiden zagen we dat hij de plant al aan het uitsteken was en was Walter vooral blij dat hij niet op het middageten van die man geplast had.
We liepen Mérida binnen over de Romeinse brug en 10 minuten later begon het te gieten. Het is niet meer gestopt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ja bert ik heb bij de tv gezeten om tijdens het weerbericht met een doek spanje droog te vrijven maar het is mij dus niet gelukt , ik wens je toch weer droog weer groetjes godelieva
BeantwoordenVerwijderen