Beren

Ik wilde bij het buiten gaan nog een glimp van de stad opvangen, met zijn grote kasteel, de koninklijke stallen, het park en de kerk van Sint-Jacob. Die laatste is binnen bijzonder omdat de koningen vonden dat er wat meer allure aan het interieur moest gegeven worden en dus werden de gotische pilaren omwikkeld met houten, gesculpteerde panelen. Het lijkt vreemd, maar het was niet lelijk!
Vanaf nu mocht ik weer met andere papieren mijn weg proberen te vinden. Walter had van het internet de route uitgeprint met bijna hetzelfde systeem als de 'Chemin Estelle' tussen Parijs en Compiègne: paarse lijnen gaven de weg aan op de kaart.
Het valt me op dat ten noorden van Parijs het makkelijker lijkt veldwegen te vinden dan onder de hoofdstad! De tocht liep voor een stuk langs de Oise of het kanaal er vlak naast. Onderweg werd ik tegengehouden door een koppel dat de schelp op mijn rugzak had gezien. Ze hadden zelf de route gelopen in 2005 van thuis, via Vézelay tot in Santiago (2200 km) en we hadden een fijne babbel over wederzijdse ervaringen.
Het eindpunt was de cisterciënzerabdij van Ourscamp, dat als symbool een grote beer in het tympaan heeft staan. Ik werd er vriendelijk ontvangen door pater-portier (een Argentijn) die me een hoge, vuile kamer met de deur rechtstreeks op de grote binnentuin toewees. Ik heb er op het nippertje mijn pet kunnen recupereren (niks waard, maar ik hecht veel waarde aan de 2 pins erop!), die de pater tussen de vuile lakens van de vorige logé in de wasmand had gegooid.
Aan het avondeten werd niks gezegd: we zaten met 9 aan 2 tafels, met de '4 seizoenen' van Vivaldi op de achtergrond. Ik zal dus nooit weten wat die 3 jonge mannen daar kwamen doen, of het oudere koppel tegenover me. De maaltijd was vegetarisch, overgoten met ... kraantjeswater. Hoe konden sommige paters hier een buikje krijgen? Die vraag werd beantwoord toen ik pater-portier met 2 lege wijnflessen naar de vuilbak zag rennen. Hiërarchie blijft belangrijk in de katholieke kerk.